شفقنا (پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه) – «امام رضا(ع) با روشنگری ها و مناظرات علمی با رهبران ادیان، مذاهب و نحله های مختلف پایه های تشیع را محکم کرد و مبانی امامت را به گونه ای مستحکم نمود که شیعیان پس از ایشان در مسئله امامت دچار انحراف نشدند؛ امام با هر گروهی متناسب با اعتقادات آن گروه استدلال می کرد. امام بدون آن که صاحبان افکار و پیروان نحله های گوناگون را مورد اهانت یا هتک قرار دهد و آنان را رد کند، با بیان مستدل و قانع کننده به تبیین معارف دین و مذهب پرداخت و همگان را به خضوع در برابر منزلت علمی خویش وادار کرد.»

حجت الاسلام والمسلمین سیدجواد ورعی، مدرس و محقق دینی در گفت‌وگو با خبرنگار شفقنا اظهار کرد: ریشه بسیاری از رفتارهای تند و افراطی پیروان ادیان و مذاهب نسبت به یکدیگر، در دوری از هم، ندیدن نقاط اشتراک، سوء تفاهمات، سوء استفاده دشمنان مشترک، کینه های دیرینه اباء و اجدادی و مانند آنهاست. حضور در مجلس گفت وگو به معنای اعلام آمادگی برای شنیدن سخن دیگرانی است که به گونه دیگری از ما فکر می کنند. انسان می آموزد که بدون شنیدن سخنان دیگران درباره آنان قضاوت نکند، یاد می گیرد که قبل از هر گونه اقدامی نسبت به دیگران، حتی دشمنان با آنان به گفتگو بنشیند، شاید بخشی از اختلافات برطرف گردد. آیا در تاریخ نخوانده ایم که رسول خدا(ص) و امیر مؤمنان علی(ع) حتی قبل از آغاز جنگ با دشمن گفتگو می کردند تا شاید بدون توسل به جنگ آنان را ارشاد و هدایت کرده و از ریخته شدن خون یک نفر هم جلوگیری شود؟ آیا باور نداریم که جنگ آخرین راهکاری بود که آنان از روی ناچاری بدان تن می دادند؟ آیا زیبنده پیروان چنین رهبری است که با یکدیگر نزاع کنند و خون یکدیگر را بریزند و موجبات خوشنودی دشمنان مشترک خویش مثل صهیونیست ها را فراهم سازند؟ آیا دو کشور مسلمان نباید حتی الامکان به حل و فصل اختلافات خود از طریق مذاکره بپردازند؟

او به مصلحت اندیشی امام در پذیرش ولایت عهدی مأمون اشاره کرد و گفت: امام رضا(ع) از دخالت در امور حکومتی پرهیز کرد و بدین وسیله ترفندهای مأمون عباسی را خنثی نمود لذا آنان که برای کسب و حفظ قدرت به هیچ اصل و عقیده ای پای بند نبودند، رسوا شدند. بدانیم آنچه می ماند صداقت، فضیلت، خدمت، امانتداری، ایثار و ارزش های اخلاقی دیگر است و بس.

                     متن گفت‌وگوی شفقنا با حجت الاسلام و المسلمین ورعی را می خوانید

دیدگاه های شهید بهشتی در تدوین فصل یازدهم قانون اساسی